En cours de chargement...
Yillar geçmis, ögretmen olmayi istemem disinda hiçbir sey gerçek olmamisti. Neden ögretmen olmayi istedim, onu da bilmiyorum. Ailemin yasadigi onca sikintiya ragmen ögretmenlikten baska bir meslek düsünememistim. Çocuklara olan sevgimdendi belki. Ya da babamin su sözleriydi bütün hayatima yön veren: "Aklindan çikarma; dünyanin en güzel meslegidir ögretmenlik. Parasi az ama olsun. Herkes bir sey yapar: Demirci demir döver, bankaci para sayar.
Mühendis plan yapar. Doktor, yaralari sarar. Asker, yeri gelir kan döker. Her meslek zordur. Hatta pistir. Mesela ameliyat yapan doktoru düsün. Can kurtarmak güzel ama, eline biçak alip insanlarin organlari disariya çikariyorsun. Zor degil mi? Ama ögretmen, her sabah ögrencilerinin isil isil gözlerine bakar. Bebek yüzler gelir karsina. Sana günaydin derler. Kosar sarilirlar. Civil civil bir seyler anlatirlar.
Her gün onlarla sohbet edersin. Büyüdüklerine tanik olursun. Anlattigin seyleri ögrenirler. Bahçede kosarlar. Her yere nese dolar. Böyledir ögretmenlik. Kirlenmezsin. Için hep temiz kalir. Çocuk gibi safça yasamak istersin. Onlar sana her gün hayatin ne kadar güzel oldugunu hatirlatirlar. Hep ögretmen olmak istemistim ben. Belki bir gün sen de olursun."