En cours de chargement...
Przedmiot refleksji analitycznej Agaty Araszkiewicz stanowia nie tylko nieznane pisarki dwudziestolecia (Aniela Gruszecka, Wanda Melcer), ale takze te niedocenione (Irena Krzywicka) oraz te, których popularna slawa przycmiewa ich prawdziwa wartosc (Pola Gojawiczynska). Za pomoca narzedzi krytyki feministycznej autorka zastanawia sie, czy w tworzonych przez kobiety powiesciach pojawil sie nowy typ podmiotowosci i czy te "artystyczne osiagniecia feminizmu", o których pisala krytyka epoki, poszerzyly kanon literatury polskiej.
Obecny w tych utworach potencjal staje sie widoczny dzieki wyczuleniu Agaty Araszkiewicz na nowe tematyzacje (zdobywanie artystycznej tozsamosci twórczej przez kobiete, relacja matka - córka, kobieca homoseksualna niewyrazalnosc, somatyczne doswiadczenie ciazy opisane jako fenomen filozoficzny). Autorka kreuje wlasna kartografie kobiecej subkultury literackiej dwudziestolecia, która pojawia sie jako swiadomie odnoszaca sie do siebie grupa tekstów.
Eksperymenty literackie czy odmienne manifestacje jezykowe ujawniaja prace nad kobieca podmiotowoscia tekstualna oraz wpisane w nia inne doswiadczenie ciala, roli spolecznej i kulturowej. Interpretacje Araszkiewicz, wykorzystujace z jednej strony anglosaska krytyke feministyczna skupiona na tozsamosci autorki, a z drugiej strony francuskie koncepcje autoekspresji "écriture féminine", przypisuja nowatorskie odczytania problemom znanym, przesuwajac akcenty na to, co w tradycyjnej optyce bylo na marginesie.
Najciekawsze i najbardziej odkrywcze sa wlasnie te przesuniecia. (Prof. dr hab. Maria Janion)